Friday, July 3, 2009

عيب مي جمله بگفتي هنرش نيز بگوي

هنگامي كه مي‌خواستم اين نوشته را شروع كنم، به ياد زهرا بودم، زهرايي از همين اهالي، درست يك سال و چهار ماه پيش زهرا پيشنهاد داد كه وبلاگ نويس باشم. هر چند قبل از اين وبلاگ نيز چندين در چندين وبلاگ قلم زده بودم، اما هيچوقت اينگونه با پشتكار و خستگي ناپذيري نوشتن را در دستانم معنا ننموده بودم.

در ابتدا هدف كلاني را براي روز نوشت‌هاي خويش تعيين نكرده بودم ولي به تدريج وبلاگي را ديدم كه ديدگاه انتقادي-سياسي در آن موج مي‌زد. شايد نام وبلاگ اجازه نمي‌داد نوشتجاتي شخصي در آن هويدا گردد.
با وجود تمامي مشكلات، خستگي‌ها، هزينه‌ها و گوشه نشيني‌ها، شب زنده داري‌ها و كاوش‌ها از حيث اينكه در حال حاضر توانسته‌ام تا حد بسيار خوبي در وسع اندك خويش با بيان نظرات شخصي خويش و همچنين انتقال نظرات ديگران سهم اندكي در ترويج افكار و مباحثه‌اي هر چند نابرابر در برابر تك صدايي داشته باشم خوشحال و احساس دلنوازي دارم و فكر مي‌كنم به سهم خود، در ايجاد محتواي نقادانه حق مطلب را ادا نموده‌ام. به ديگر سخن و به قول حضرت حافظ كه فرمودند "عيب مي جمله بگفتي هنرش نيز بگوي"، بدي اين وبلاگ هر چه بود، خوبيش اين بود و هست كه در برابر موجي از تك صدايي‌ها با اصل رعايت منطق، انصاف و احترام با صرف بسياري از هزينه‌ها ايستاده است و بحمد الله استوار خواهد ماند.

در پايان از زهرا كه پيشنهاد تاسيس اين وبلاگ را دادند، تشكر به عمل مي‌آوردم، شايد نظرات ايشان در محتوي و ظاهر نوشته‌ها بيشترين نقش را در كنار ممارست‌هاي اينجانب در بهبود آنچه قلم زده شد داشتند.

و السلام عليكم و رحمة الله

1 comment:

  1. سلام
    خواهش می‌کنم، شما لطف دارید.
    براتون آرزوی موفقیت روز افزون دارم.

    ReplyDelete